Helmut Newton, Amica, Ιανουάριος 1982Ιταλικό Photo, Ν. 108, Ιούνιος 1984
" Το πιο σημαντικό έργο που θα μπορούσαν ν' αναλάβουν οι δικές μας γενιές για τον κόσμο, είναι να φτάσουν σ' ένα νέο επίπεδο ενδοσκόπησης κι αυτοκυριαρχίας προκειμένου να σπάσουν την αλυσίδα παρακμής της κληρονομημένης προσωπικής, οικογενειακής και πολιτισμικής βίας που κυριεύει το νου, το λόγο και το σώμα.
Όλοι οι προφήτες κι οι οραματιστές κάθε εποχής έχουν συμφωνήσει διαβλέποντας ένα νέο παράδεισο και μια νέα Γη, όχι το τέλος κάθε ζωής. Δεν μπορούμε λοιπόν ν' αποδεχόμαστε μια συμβατικότητα που θεωρεί τα παραπάνω αδύνατα, ιδεαλιστικά, ουτοπιστικά, διότι έτσι διασφαλίζουμε την αλληλεξόντωση κι ένας τέτοιος κόσμος σίγουρα θ' αυτοκαταστραφεί. Ακόμη όμως κι αν είναι να συμβεί το χειρότερο, παραμένει χρέος μας να κάνουμε το καλύτερο δυνατό ώστε να μην υπάρχει κάτι αργότερα για το οποίο θα μετανοιώσουμε. "
Από την εισαγωγή του πολύ ωραίου βιβλίου του Robert Thruman για την οργή, που διάβασα τον Φεβρουάριο.
